ALMA MILE/ Kush kishte fatin të kishte një antenë të mirë me elementë apo një “kanoçe” me zhivë, ia gjente anën që të shihte ndonjë stacion televiziv italian.
Ishte mrekulli të shihje gjatë diktaturës “RAI Uno”- n e lëre më “Rete 4”, që shfaqte filma “giallo” apo western. Mbeteshim gojëhapur nga Clint Eastwood, por muzika… Çfarë mrekullie!!! Të mbetej në mendje dhe të dukej sikur të ndiqte pas në rrugët me pluhur të Shqipërisë së varfër.
E ndoshta të dukej vetja paksa kauboj që shpërfillte atë përditshmëri të zymtë apo ndonjë nga ato heroinat me bukuri të paparë. E pastaj erdhi “La piovra”, që bashkë me komisar Cattanin dhe muzikën dramatike na theu zemrat. Sa lot derdhëm asokohe…
Po ç’do qe pa muzikën që na ftonte të gozhdoheshim para për orë të tëra para ekranit?! Ishte mrekullia Morricone, që na kishte pushtuar pa e ditur, pa e njohur, sepse si çdo gjë perëndimore, edhe ai ishte i ndaluar. Ennio Morricone nuk ishte një kompozitor, ai ishte “Kompozitori”, një legjendë e muzikës, që do të jetojë aq sa muzika apo kinemaja. Gjeniu i muzikës, italiani Ennio Morricone, u shua në moshën 91-vjeçare. Nuk vdiq në agoni, por me vetëdije të plotë. Pasi shijoi gjithë suksesin, mori të gjitha çmimet, famën, duartrokitjet, artisti i madh kërkoi të përcillej pa zhurmë e pa bujë, pa ceremonira dhe homazhe pompoze. Donte vetëm njerëzit e tij pranë.
“Nuk dua të bezdis”, shkruante kompozitori i rreth 400 kolonave zanore dhe 100 pjesëve klasike. Me ikjen e Morricone-s u duk se iku edhe një pjesë e jetës sonë, asaj pjese kur ishim të ALMA MILE Kush kishte fatin të kishte një antenë të mirë me elementë apo një “kanoçe” me zhivë, ia gjente anën që të shihte ndonjë stacion televiziv italian. etur për të fituar kohën e humbur, atë që na kishin marrë, atë që na kishin dhunuar, që na kishin penguar. E nëse nuk i mbajmë mend të gjitha subjektet e filmave që kemi parë pas viteve ’90, muzikën e Morricones, nuk ka asnjë mundësi që ta harrojmë, sepse pa dashur u kthye në kolonën zanore të një brezi që kaloi adoleshencën dhe rininë në kapërcyell të dy sistemeve.
“Për ca dollarë më shumë”, “I miri, i keqi dhe i shëmtuari”, “Na ishte një herë Amerika”, “Kinemaja e re Paradiso”, “Na ishte një herë Perëndimi”, “Malena”, “Legjenda e pianistit mbi oqean”… janë vetëm grusht filmash nga qindra, që ai veshi me muzikë, duke i bërë të pavdekshëm.
LETRA E FUNDIT
Adhurues të muzikës së tij do kishim menduar një vdekje të ‘lavdishme’ për kompozitorin, ashtu si në filmat e tij. Por, në fakt, fati nuk i kishte rezervuar ndonjë duel mes Western-it të djegur amerikan, por një thyerje femuri, pas së cilës do të zinte shtratin e prej nga nuk do të ngrihej më. Por, ama, madhështinë e tij do ta ruante deri në fund. Një madhështi modeste, më shkëlqyese se statuja e çmimit “Oscar” që ai kishte fituar. E ndjeu se do të ikte, ose më saktë deshi të ikte kur ndjeu se jeta po largohej prej tij. Dhe la pas një letër dashurie për të gjithë ata që e deshën dhe një dëshirë për një ceremoni tërësisht private.
“Unë, Ennio Morricone kam vdekur. Ua njoftoj kështu të gjithë miqve që kanë qenë gjithmonë pranë meje dhe gjithashtu atyre që janë pak larg, që i përshëndes me shumë dashuri. Është e pamundur t’i përmend të gjithë. Por një kujtim i veçantë është për Peppuccio-n dhe Roberta-n, miq të dashur shumë të pranishëm në vitet e fundit të jetës sonë. Ekziston vetëm një arsye që më shtyn t’i përshëndes të gjithë kështu dhe të mbahet një funeral privat:
Nuk dua t’ju shqetësoj. Përshëndes ngrohtësisht Ines, Laura, Sara, Enzo dhe Norbert, sepse kanë ndarë një pjesë të madhe të jetës sime me mua dhe familjen time. Dua të kujtoj motrat e mia, Adriana, Maria, Franca dhe partnerët e tyre me dashuri dhe t’u them se i kam dashur shumë. Një përshëndetje e fortë dhe e thellë për fëmijët e mi, Marco, Alessandra, Andrea, Giovanni, nusen e djalit, Monica, dhe nipërit e mbesat e mia, Francesca, Valentina, Francesco dhe Luca. Shpresoj që ata ta kuptojnë se sa shumë i kam dashur.
E fundit, por jo më pak e rëndësishme (Maria). Për të ripërtërij dashurinë e jashtëzakonshme që na ka mbajtur bashkë dhe që më vjen keq ta braktis. Për ty, lamtumirën më të dhimbshme”. Kjo është letra e fundit e Ennio Morricone, i cili u përcoll dje për në banesën e fundit, nën tingujt i filmit “Mission”, në qytetin e tij të lindjes, në Romë. “Besoj në Zot dhe do të ishte bukur sikur të gjithë të shndërroheshim në tinguj në botën tjetër”, është shprehur dikur kompozitori. E sot, ai është më së shumti muzikë.
